"Ben cephelerde ölümle yüz yüze geldim ama Menemen’de yaşanan olay kadar içimi yakan bir şey görmedim"

Bir öğretmeni, bir subayı, bu vatanın evladını sokak ortasında boğazladılar.

O an anladım ki düşman bazen sınırdan değil, içeriden gelir.

Kubilay benim askerimdi ama ondan önce benim evladımdı.

Onun başına vurulan bıçak, aslında Cumhuriyet’e ve bana savrulmuştu.

Öfkeliydim, evet. Ama öfkem intikam değil, adalet istiyordu.

Bu topraklar keyfi cezalarla değil, hukukla korunacaktı.

Sadece Menemen’i değil ihaneti de yakmalıydık. 

O yüzden kanunsuzluğa asla izin vermedim. Sıkıyönetim ilan ettirdim, çünkü devlet uyursa bilin ki Cumhuriyet ölürdü.

Suçlular yargılandı, saklanacak yerleri kalmadı. Yurdun dört bir yanına haber saldım, o suçlular millet meydanında ibret-i alem sallandırılacaktı.

Kimseye şahsi kinle değil, millet adına hesap sordum.

Çünkü Kubilay geri gelmeyecekti ama bu düzen devam edecekti.

İsyanın cezasız kalması, binlerce Kubilay’ın mezarı olurdu. Benim öfkem bağırmadı, yakmadı, yağmalamadı.

Benim öfkem karar verdi.

Mahkemeler kuruldu, deliller konuştu. İhanet edenler, milletin huzurunda cezalarını aldı. O gün gözlerimi kapadığımda Kubilay’ı düşündüm. Gençti, inanmıştı, Cumhuriyet’e güvenmişti.

Ben o gün ona bir söz verdim.

Bu devleti sahipsiz bırakmayacaktım.

Din kisvesiyle kan dökenlere boyun eğmeyecektim.

Menemen, memlekete ibret olacaktı, bir enkaz değil.

Ateşle değil, akılla yönetilecekti bu ülke. Ben askerimi toprağa verdim ama Cumhuriyet’i ayakta tuttum.

Bedel ödetildi, çünkü benim kitabımda ihanete karşılık merhamet gösterilmezdi.

O gün anladım ki devlet bazen sessiz ama çok sert konuşur.

Kubilay’ın kanı yerde kalmadı. Kubilayların da kanı yerde kalmayacak.

Çünkü bu vatan, şehitlerini unutarak yaşayamaz.

Unutanlar, aynı acıyı tekrar yaşar.

Ben Mustafa Kemal,buna izin vermedim. Vermeyeceğim!

Evlatlarım da buna izin vermeyecek. 

      Görsel: hazırlayan/ Atatürkçü Medya